محمود احمدی نژاد چه اکثریت ملت ایران بخواهند و چه نه ، باری دیگر این فرصت را یافته است تا در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به عنوان رئیس جمهوری این کشور حضور یابد . کسی که به طور عمده سخنرانی هایش سبب خشم و تحقیر غرب ، محبوبیت در میان توده های کشورهای عرب ، و شرم و سرافکندگی ایرانیان است.
احمدی نژاد شش ماه از روی کار آمدنش نگذشته بود که هجده صفحه نامه خطاب به جورج بوش رئیس جمهوری وقت ایالات متحده نوشت . نامه ای با ادبیات پیامبرگونه ، پر وعظ و نصیحت که با واکنشی سرد رو به رو شد . با انتخاب باراک اوباما نیز احمدی نژاد دو نامه خطاب به وی نوشت اما باز آبی در روابط پر تناقض دو کشور گرم نشد.
احمدی نژاد اگرچه با ادبیاتی که در عرصه دیپلماتیک نه تنها پسندیده نیست بلکه اصولا درک نمی شود سخن می گوید و نامه نگاری می کند ، اما خواهان نگه داشتن سطح روابط در وضعیت خاکستری است . وی در سفرهای خود به نیویورک برای حضور در مجمع عمومی سازمان ملل و نیز کنفرانس بین المللی ان پی تی ثابت کرد که در کلان ماجرا ، پیک رهبر جمهوری اسلامی و واگویه کننده مواضعی تکراری است ؛ اما اکنون شخص سید علی خامنه ای نیز می داند که مدیریت بحران سیاسی داخلی ، در کنار فشارهای فزاینده اقتصادی ناشی از تحریم های بین المللی و شمیشر داموکلس غرب بر بالای سر نظام جمهوری اسلامی ، سیاستی معقولانه تر می طلبد.
این بار احمدی نژاد که کمترین سخنش خطاب به غرب ، پیش بینی سقوط نظام اقتصادی جهان یا به بن بست رسیدن کاپیتالیسم است دست از نگارش نامه کشیده است و به روشنی از گفتگو سخن می گوید.
وی به خبرنگار تلویزیون ای بی سی گفته است که " ملت ايران هميشه آماده گفت و گو بوده و از آن استقبال مي‌کند اما گفت و گوها بايد در چارچوب قانون ، عدالت و احترام باشد . " . شرط قانون و عدالت و احترام ، اضافاتی است که می توان ناشنیده گرفت.
احمدی نژاد پیش از آنکه در نیویورک رو به روی خبرنگار ای بی سی نشیند هم پیغامی در عمل ، به اوباما فرستاده است . آزادی یکی از کوهنوردان آمریکایی ، که ادعا می شد جز قوه قضائیه نهادی مسوولیت بررسی پرونده را ندارد.
احمدی نژاد می گوید : " اينکه خانم سارا شورد در اقدامي انساني آزاد مي شود نشان مي دهد که ايران آماده گفت و گوست البته بايد اين گفت و گوها در شرايط عادلانه و همراه با حفظ احترام متقابل صورت بگيرد. "
این در حالی است که سارا شورد بیش از یک سال در ایران زندانی بود و یک باره مورد عطوفت قرار گرفت ، آن هم درست چند روزی پیش از حضور احمدی نژاد در مجمع سالانه ملل متحد . وی اول ، سوژه ای برای ابراز حسن نیت و علاقمندی به ایجاد گفتگو تراشید و دوم هم ، از بار پاسخگویی خود در برابر خبرنگاران کاست.
تا اینجای کار به نظر می رسد اگر غرب شادمان از تاثیر تحریم های اقتصادی است ، احمدی نژاد هم با زیرکی توپ را در زمین اوباما انداخته است و حالا نوبت رئیس جمهوری آمریکا است تا بازی کند.
احمدی نژاد از مذاکره می گوید ولی اوباما تجربه تلخ پاسخ تند رهبر جمهوری اسلامی را خطاب به خود دارد که گفته بود زیر دستکش مخملی دست چدنی نهفته است . سیگنال های علاقمندی برای گفتگو از سال گذشته بیش تر شد ، لحن سخنرانی احمدی نژاد در نشست پیشین مجمع عمومی سازمان ملل علیه آمریکا قابل قیاس با سفرهای پیشینش نیست . گرچه باز در کنفرانس بازنگری پیمان ان پی تی خشم وزیرخارجه ایالات متحده را بر انگیخت اما اوباما می داند که سیاست "با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن" جمهوری اسلامی ، نتیجه بحرانی شدن شرایط اقتصادی و سیاسی داخلی ایران است.
چهره احمدی نژاد به مرور در عرصه جهانی نامطلوب تر شده و گفتارش برای غرب تنش زاست اما گوشه ای از سخنانش درباره گفتگو یا دست کم مناظره با آمریکا باز است . اوباما برای وارد میدان شدن اما نیازمند حریفی است که چهره اش تا این حد در عرصه بین الملل ضد غرب نباشد ، او نمی تواند بدون در نظر داشتن ناآرامی های داخلی و وضعیت بغرنج نقض حقوق بشر در ایران رو در روی احمدی نژاد نشیند . این کار برای اوباما شاید یک خودکشی سیاسی باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر