کفش علیه مین

Dans plus de 80 pays, les Mines et les Bombes a sous-munitions sement encore la mort et la pauvrete. par exemple au Cambodge, pres de 20 ans apres les conflits, des milliers d'hectares de tree ne sont toujours pas accessibles. Soixante-quinze pour cent des victims recesses sont des civils

               

Ville de Lyon, 29.Sep.2012

Une Campagne International pour Interdire les Mines

 Pour plus d'informations

 cliquez sur Ici

 مخالفان استفاده از مین می گویند که در بیش از هشتاد کشور همچنان شماری از انسان ها به دلیل وجود مین و بمب های خنثی نشده از دست می روند. برای نمونه در کامبوج، حدود بیست سال پس از پایان درگیری ها هنوز هزاران هکتار زمین غیرقابل استفاده و مین گذاری شده است. هفتاد و پنج درصد قربانیان مین گذاری ها شهروندان غیرنظامی هستند.

                          

Handicap International 

نو شدن

سفر مرا به فکر واداشت. نه اینکه تازگی داشته باشد. نه اینکه قبلا مدام با مفاهیم در چالش نبوده ام، سفر این بار مرا در عمق ناپیدای هستی ام غوطه ور ساخته است. من این بار مفاهیم را از نو کشف می کنم. نو شده ام، سبک تر از همیشه ام، آماده ام برای اوج. از بال هایم خون می چکد. نه اینکه مهم نباشد اما من پرواز را آموخته ام. 

تبلیغات سیاسی، رقابت انتخاباتی و دموکراسی

تماشای مبارزات انتخاباتی برایم جذاب است. پیگیری سخنرانی‌های تبلیغاتی و مناظره‌های درون حزبی و بین احزاب در کشورهای دموکراتیک از آن بابت شاید مهم است که نمایه ای است از آنچه دست کم در سیاست داخلی آن کشور می گذرد.
در همین سخنرانی‌های آبکی، تبلیغاتی و مناظره‌هایی که‌ گاه سردردآور است، می شود به پاسخ پرسش های بسیاری رسید.
عمدتا فرصت خوبی است تا رقیبان دست یکدیگر را رو کنند. مچ گیری‌ها و صاف و پوست کنده انتقاد کردن‌ها برای منی که از جهان سوم می آیم جذاب است. اصلا همین حس است که متاسفانه در نگاهم همچنان «جهان سوم» صفت مناسبی برای ایران به تاراج رفته است.

دیدن آستانه تحمل در عرصه سیاست و نیز شفافیت در برابر رسانه‌های کنجکاو و سیاستمداران نکته سنج برای من سند بی‌آلایشی سیاسیون این سو نیست. آنچه می بینم دموکراسی است. دموکراسی هر چه باشد -چه خوب و چه بد- این است که می بینیم. نمی توان گفت کشوری دموکراسی را به اجرا نگذاشته است. نمی شود گفت که دموکراسی تجربه نشده است. با رعایت و دیدن همه نسبیت‌ها باید گفت «اگر» ایرادی به دموکراسی هست یا «اگر» نهادهای یک سیستم دموکراتیک می لنگد، حتما این باگ‌های دموکراسی موجود است و بس. اصل ماجرا را نمی شود انکار کرد.

این روز‌ها وقت مغتنمی است برای تماشای رفتار کمپین های انتخاباتی در ایالات متحده آمریکا. به نظرم در پس همه زرق و برق‌ها و سر و صداهای عوامانه از هر دو سوی جبهه جمهوری خواهان و دموکرات‌ها می توان دموکراسی موجود در ینگنه دنیا را سنجید.

[متن کامل]

امید دارایی ماست

در تمام ماه اوت یک نظرسنجی روی وبلاگم بود تا نظر کسانی که گاهی سری به این سو می‌زنند را درباره رفتار احتمالی حکومت جمهوری اسلامی با رهبران جنبش سبز بدانم.

این نه یک نظرسنجی فراگیر که ناگفته پیداست در حد و حدود برد این وبلاگ بود. پرسش این بوده است: «حکومت با موسوی، کروبی و رهنورد چه خواهد کرد؟». نتیجه به دست آمده به ترتیب میزان رای داده شده، چنین است: 

23 درصد نظردهندگان بر این باورند که میرحسین موسوی و مهدی کروبی «حسب فشار داخلی به حکومت، آزاد خواهند شد.»

20 درصد بر این باورند که آنان «مادام العمر در حصر خانگی خواهند بود.».

17 درصد گفته اند که «در صورت اطمینان از مرگ جنبش، آزادشان خواهد کرد.»

14 درصد می گویند که حکومت «برنامه ویژه ای برایشان ندارد»

14 درصد دیگری نیز هستند که باور دارند رهبران جنبش سبز «به طرز مشکوکی از بین برده می شوند.»

8 درصد هم رای داده اند به این گزینه: «حسب فشار خارجی به تدریج آزادشان می کند.»

نکته جالب این است که کمترین رای به گزینه موثر بودن فشار خارجی در راستای آزادی آنان از حصر خانگی داده شده است. در پس زمینه این رای می توان پیشینه تاریخی نگاه شرقی ها به غرب را دید. به ویژه بدبینی و توهم توطئه که در میان ملل خاورمینانه و شمال آفریقا درخصوص غرب وجود دارد، می تواند گزینه اثر مثبت یا ضرورت فشار خارجی را از گود تحلیل در مناسبات داخلی کشورهای این مناطق بیرون راند.

[متن کامل]

ابراهیم

شاعر 

پیغامداری بود که به آتش افکندیم 

هیچ قتلگاهی

 اما 

گلستان نشد