۱۳۹۱ آذر ۲۴, جمعه

دوش



این همه ناتمام را

خوشه نچیده بی دوام را

این همه رفتن و در جای ماندن

این همه عطش ناکام را

کیست تا بردارد از دوش من

دوش من!
           بنگر ره بی انجام را... 




تیر ۱۳۷۹ خورشیدی

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)