آنچه در زیر می‌خوانید تنها بخشی از مقاله راجر هوارد* در نشریه انگلیسی زبان نشنال اینترست است که به فارسی ترجمه کرده‌ام. امیدوارم برای کسانی که علاقمند به حوزه اقتصاد سیاسی و به ویژه انرژی و تحولات آن در عرصه بین‌الملل هستند جذاب باشد و به سراغ متن اصلی رفته و مابقی را بخوانند.
انقلاب شِیل با سرعت و نابهنگامی‌اش که تقریبا همه از جمله سرمایه‌گذارها، صاحبان مشاغل، اقتصاددانان و سیاستمداران را شگفت زده کرده، آمریکا و جهان را تکان داده است. به زودی مفهوم این توسعه سریع و داراماتیک به آگاهی ملی سرایت می‌کند و خوشبینی مبنی بر اینکه ایالات متحده می تواند بر موج رفاه سوار شود، شایع می شود. فناوری های نو برای استخراج نفت و گازی غیرمعمول از گِل شیل که آمریکا از آن سرشار است، در واقع چشم اندازی از رونق اقتصادی را ارایه می کند.
آنها همچنین چشم اندازی از تغییر در وضع دفاعی بسیاری از ملل ارایه می کنند. هر ارزشی که یک ملت داراست باید محافظت شود و ظرفیت تولید انرژی نیز در همین زمره است. راهبران آمریکا و مدیران دفاعی آن مجبور خواهند بود که ضمن تشخیص، به ضرورت استراتژی نوین شیل پاسخ دهند؛ چنانچه دشمنان بالقوه‌اش بی‌شک چنین می‌کنند. این ضروریات تازه با یکدیگر تبعاتی را نیز برای حفاظت از خطوط دریایی، امنیت داخلی، اهمیت آب و رقابت بین‌المللی برای کاهش بازارهای خارجی در بر خواهد داشت.
در حالیکه این‌ها هنوز چالش‌هایی عمده برای واشینگتن نیست، این موارد به در معنای انقلاب شیل رشد خواهند کرد و در حال حاضر در دوران طفولیت خود رشد می یابند. چنانچه «ماریا وان دِر هوئِوِن» مدیرعامل آژانس بین‌المللی انرژی گفته است: «نقشه جهانی نفت در پنج سال آتی دوباره ترسیم خواهد شد.»
این انقلابِ محصولِ تازه ای است؛ روش های مقرون به صرفه حفاری برای استخراج گاز طبیعی ذخیره در گِل شیل. در ایالات متحده که سردمداری چنین توسعه ای را به دست گرفته، ولع انرژی ارزان قیمت را در بازارهای داخلی به همراه دارد.
بر اساس برآورد آژانس بین المللی انرژی در سال ۲۰۱۵ میلادی، ایالات متحده از روسیه به عنوان بزرگترین تولیدکننده گاز جهان سبقت می‌گیرد و در سال ۲۰۳۵ نیز در انرژی به طور کامل خودکفا می‌شود.
نفت نیز می‌تواند از گِل شِیل استخراج شود و آژانس بین‌المللی انرژی برآورد کرده است که طی یک دهه، ایالات متحده از عربستان سعودی، بزرگترین تولیدکننده نفت جهان نیز پیشی خواهد گرفت. همین اکتبر سال ۲۰۰۵ میلادی، آمریکا روزانه بیش از ۱۳ میلیون بشکه نفت وارد کرد؛ این میزان برابر با دو سوم میزان مصرفش بود.
گفتن اینکه دقیقا کجا و چه زمانی تولیدکنندگان دیگر شیل پدیدار می‌شوند سخت است. کشورهای دیگر، به ویژه دولت‌های اروپایی دارای ذخایر زیادی از گِل شیل هستند اما فاقد عناصر اصلی تشکیل دهنده انقلاب انرژی آمریکا. ذخایر شیل اروپای غربی، برای نمونه دارای میزان خاک رس بالایی است که بهره برداری از آن را سخت‌تر می‌سازد و این درحالی است که اروپای غربی از فناوری‌های ایالات متحده عقب‌تر است.
*راجر هوارد، نویسنده پنج کتاب در زمینه روابط بین‌الملل است. از جمله کتاب‌های او می‌توان به تازه‌ترین اثرش زیرعنوان «عملیات داموکلس؛ اسرائیل در برابر دانشمندان هیتلر ۱۹۵۱-۱۹۶۷» اشاره کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر