چهار فیلمی که نباید دید

هر چه صبر کردم یکی از این فیلم هایی که می بینیم خوب از آب درآید تا دو سه خطی درباره‌اش بنویسم و مثل آگهی استخدام منشی به دیوار وبلاگ نصب کنم، جز پاره دمپایی و قوطی کنسرو خالی چیزی به تورم نیافتاد.

1- با Walk of Shame خندیدم. مهمل بامزه‌ای بود. برای خارجی ها کارکرد یک دوره آموزشی «زبان خیابانیِ» آمریکا را هم دارد.

The Face of Love -2 سینمای پیش پا افتاده‌ای بود. پیش پا افتاده ای که در یک نمای کلی/طرح ادای مهم بودن را درآورده است.
Terror in Beverly Hills -3 با بازی چهره پیش از انقلاب، بهروز وثوقی؛ تهوع آور بود. جعل بازی دزد و پلیس/ تروریست و اف بی آی در صنعت هالیوود که درست مثل نمایش های مدرسه شده است. به شیوه‌ ی دردمندانِ مازوخیسم ۲۰دقیقه‌اش را دیدم. بابت همان ۲۰دقیقه هم از خودم شرمنده شدم.

4- I Love Vienna تنها فیلمی که فریدون فرخزاد در آن بازی کرد هم مثالِ همان پاره دمپایی گیر کرده به تور ماهیگیری است. 

حیف از وقت. فعلا در شهر خبری نیست.