یاد

از یاد رفتنی نیست 

                      که انسان تنهاست

و تنها درختی که در بیقوله ای به جا مانده باشد

                                                        خاطره ای بیش نیست

از یاد نبرده ام هنوز

نفس حق مردی بود که پشت دیوار خواب شهر

                                                   به دار آویخته شد

من تا امتداد تو دویدم

انصاف بده دانا

پای زخمی بر خاک کشیدم

با تو ماندم تا سایه ات دیگر با من سخن نگفت

Sur Le Film La Rafle

راست این است که از سینما نمی‌‏توان تاریخ آموخت و هنر نه چنین وظیفه‌ای بر دوش دارد و نه چنین همتی را بر می‌‏تابد.
هنری که آلوده به سفارش شد و قصد درس‏ آموزی و ارشاد داشت فاتحه‌اش خوانده است چنان که تجربه دهه شصت تا نیمه دهه هفتاد خورشیدی وزارت ارشاد جمهوری اسلامی ایران شاهد چنین مدعایی است و نتیجه آن سینمای دولتی هم پس رفت بود.

سینما تاریخ دارد اما خود کتاب تاریخ نیست با این همه می‌تواند به تاریخ تلنگر بزند و حتی به آنچه بشر بر سر بشر آورد تازینه. فیلم La Rafle که به معنی "یورش ناگهانی پلیس" است در میان فارسی زبانان به نام "بچه‏‌های پاریس" شهرت یافته است. فیلمی درباره بازداشت و کشتار سیزده هزار شهروند یهودی پاریس و حومه، توسط نازی‏ها و با همکاری مستقیم دولت ویشی به رهبری مارشال پتن.

[متن کامل]